LIBER ECCLESIASTES 2

₁dixi ego in corde meo

vadam et affluam deliciis et fruar bonis

et vidi quod hoc quoque esset vanitas

₂risum reputavi errorem et gaudio dixi quid frustra deciperis

₃cogitavi in corde meo abstrahere a vino carnem meam

ut animum meum transferrem ad sapientiam devitaremque stultitiam

donec viderem quid esset utile filiis hominum

quod facto opus est sub sole numero dierum vitae suae

₄magnificavi opera mea aedificavi mihi domos

plantavi vineas

₅feci hortos et pomeria

et consevi ea cuncti generis arboribus

₆extruxi mihi piscinas aquarum

ut inrigarem silvam lignorum germinantium

₇possedi servos et ancillas multamque familiam habui

armenta quoque et magnos ovium greges

ultra omnes qui fuerunt ante me in Hierusalem

₈coacervavi mihi argentum et aurum

et substantias regum ac provinciarum

feci mihi cantores et cantrices

et delicias filiorum hominum

scyphos et urceos in ministerio ad vina fundenda

₉et supergressus sum opibus omnes

qui fuerunt ante me in Hierusalem

sapientia quoque perseveravit mecum

₁₀et omnia quae desideraverunt oculi mei non negavi eis

nec prohibui cor

quin omni voluptate frueretur

et oblectaret se in his quae paraveram

et hanc ratus sum partem meam si uterer labore meo

₁₁cumque me convertissem ad universa opera

quae fecerant manus meae

et ad labores in quibus frustra sudaveram

vidi in omnibus vanitatem et adflictionem animi

et nihil permanere sub sole

₁₂transivi ad contemplandam sapientiam erroresque et stultitiam

quid est inquam homo ut sequi possit regem factorem suum

₁₃et vidi quia tantum praecederet sapientia stultitiam

quantum differt lux tenebris

₁₄sapientis oculi in capite eius stultus in tenebris ambulat

et didici quod unus utriusque esset interitus

₁₅et dixi in corde meo

si unus et stulti et meus occasus erit

quid mihi prodest quod maiorem sapientiae dedi operam

locutusque cum mente mea

animadverti quod hoc quoque esset vanitas

₁₆non enim erit memoria sapientis similiter ut stulti in perpetuum

et futura tempora oblivione cuncta pariter obruent

moritur doctus similiter et indoctus

₁₇et idcirco taeduit me vitae meae

videntem mala esse universa sub sole

et cuncta vanitatem atque adflictionem spiritus

₁₈rursum detestatus sum omnem industriam meam

quae sub sole studiosissime laboravi

habiturus heredem post me

₁₉quem ignoro utrum sapiens an stultus futurus sit

et dominabitur in laboribus meis quibus desudavi et sollicitus

fui

et est quicquam tam vanum

₂₀unde cessavi renuntiavitque cor meum ultra laborare sub sole

₂₁nam cum alius laboret in sapientia et doctrina et sollicitudine

homini otioso quaesita dimittit

et hoc ergo vanitas et magnum malum

₂₂quid enim proderit homini de universo labore suo

et adflictione spiritus qua sub sole cruciatus est

₂₃cuncti dies eius doloribus et aerumnis pleni sunt

nec per noctem mente requiescit

et haec non vanitas est

₂₄nonne melius est comedere et bibere

et ostendere animae suae bona de laboribus suis

et hoc de manu Dei est

₂₅quis ita vorabit

et deliciis affluet ut ego

₂₆homini bono in conspectu suo dedit Deus sapientiam

et scientiam et laetitiam

peccatori autem dedit adflictionem et curam superfluam

ut addat et congreget et tradat ei qui placuit Deo

sed et hoc vanitas et cassa sollicitudo mentis