SIRACIDES 10

₁Κριτὴς σοφὸς παιδεύσει τὸν λαὸν αὐτοῦ,

καὶ ἡγεμονία συνετοῦ τεταγμένη ἔσται.

₂κατὰ τὸν κριτὴν τοῦ λαοῦ οὕτως καὶ οἱ λειτουργοὶ αὐτοῦ,

καὶ κατὰ τὸν ἡγούμενον τῆς πόλεως πάντες οἱ κατοικοῦντες αὐτήν.

₃βασιλεὺς ἀπαίδευτος ἀπολεῖ τὸν λαὸν αὐτοῦ,

καὶ πόλις οἰκισθήσεται ἐν συνέσει δυναστῶν.

₄ἐν χειρὶ κυρίου ἡ ἐξουσία τῆς γῆς,

καὶ τὸν χρήσιμον ἐγερεῖ εἰς καιρὸν ἐπ᾽ αὐτῆς.

₅ἐν χειρὶ κυρίου εὐοδία ἀνδρός,

καὶ προσώπῳ γραμματέως ἐπιθήσει δόξαν αὐτοῦ.

₆Ἐπὶ παντὶ ἀδικήματι μὴ μηνιάσῃς τῷ πλησίον

καὶ μὴ πρᾶσσε μηδὲν ἐν ἔργοις ὕβρεως.

₇μισητὴ ἔναντι κυρίου καὶ ἀνθρώπων ὑπερηφανία,

καὶ ἐξ ἀμφοτέρων πλημμελὴς ἡ ἀδικία.

₈βασιλεία ἀπὸ ἔθνους εἰς ἔθνος μετάγεται

διὰ ἀδικίας καὶ ὕβρεις καὶ χρήματα.

₉τί ὑπερηφανεύεται γῆ καὶ σποδός;

ὅτι ἐν ζωῇ ἔρριψα τὰ ἐνδόσθια αὐτοῦ.

₁₀μακρὸν ἀρρώστημα, σκώπτει ἰατρός·

καὶ βασιλεὺς σήμερον, καὶ αὔριον τελευτήσει.

₁₁ἐν γὰρ τῷ ἀποθανεῖν ἄνθρωπον

κληρονομήσει ἑρπετὰ καὶ θηρία καὶ σκώληκας.

₁₂Ἀρχὴ ὑπερηφανίας ἀνθρώπου ἀφίστασθαι ἀπὸ κυρίου,

καὶ ἀπὸ τοῦ ποιήσαντος αὐτὸν ἀπέστη ἡ καρδία αὐτοῦ.

₁₃ὅτι ἀρχὴ ὑπερηφανίας ἁμαρτία,

καὶ ὁ κρατῶν αὐτῆς ἐξομβρήσει βδέλυγμα·

διὰ τοῦτο παρεδόξασεν κύριος τὰς ἐπαγωγὰς

καὶ κατέστρεψεν εἰς τέλος αὐτούς.

₁₄θρόνους ἀρχόντων καθεῖλεν ὁ κύριος

καὶ ἐκάθισεν πραεῖς ἀντ᾽ αὐτῶν·

₁₅ῥίζας ἐθνῶν ἐξέτιλεν ὁ κύριος

καὶ ἐφύτευσεν ταπεινοὺς ἀντ᾽ αὐτῶν·

₁₆χώρας ἐθνῶν κατέστρεψεν ὁ κύριος

καὶ ἀπώλεσεν αὐτὰς ἕως θεμελίων γῆς·

₁₇ἐξῆρεν ἐξ αὐτῶν καὶ ἀπώλεσεν αὐτοὺς

καὶ κατέπαυσεν ἀπὸ γῆς τὸ μνημόσυνον αὐτῶν.

₁₈οὐκ ἔκτισται ἀνθρώποις ὑπερηφανία

οὐδὲ ὀργὴ θυμοῦ γεννήμασιν γυναικῶν.

₁₉Σπέρμα ἔντιμον ποῖον; σπέρμα ἀνθρώπου.

σπέρμα ἔντιμον ποῖον; οἱ φοβούμενοι τὸν κύριον.

σπέρμα ἄτιμον ποῖον; σπέρμα ἀνθρώπου.

σπέρμα ἄτιμον ποῖον; οἱ παραβαίνοντες ἐντολάς.

₂₀ἐν μέσῳ ἀδελφῶν ὁ ἡγούμενος αὐτῶν ἔντιμος,

καὶ οἱ φοβούμενοι κύριον ἐν ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ.

₂₂πλούσιος καὶ ἔνδοξος καὶ πτωχός,

τὸ καύχημα αὐτῶν φόβος κυρίου.

₂₃οὐ δίκαιον ἀτιμάσαι πτωχὸν συνετόν,

καὶ οὐ καθήκει δοξάσαι ἄνδρα ἁμαρτωλόν.

₂₄μεγιστὰν καὶ κριτὴς καὶ δυνάστης δοξασθήσεται,

καὶ οὐκ ἔστιν αὐτῶν τις μείζων τοῦ φοβουμένου τὸν κύριον.

₂₅οἰκέτῃ σοφῷ ἐλεύθεροι λειτουργήσουσιν,

καὶ ἀνὴρ ἐπιστήμων οὐ γογγύσει.

₂₆Μὴ σοφίζου ποιῆσαι τὸ ἔργον σου

καὶ μὴ δοξάζου ἐν καιρῷ στενοχωρίας σου.

₂₇κρείσσων ἐργαζόμενος καὶ περισσεύων ἐν πᾶσιν

ἢ περιπατῶν δοξαζόμενος καὶ ἀπορῶν ἄρτων.

₂₈τέκνον, ἐν πραΰτητι δόξασον τὴν ψυχήν σου

καὶ δὸς αὐτῇ τιμὴν κατὰ τὴν ἀξίαν αὐτῆς.

₂₉τὸν ἁμαρτάνοντα εἰς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίς δικαιώσει;

καὶ τίς δοξάσει τὸν ἀτιμάζοντα τὴν ζωὴν αὐτοῦ;

₃₀πτωχὸς δοξάζεται δι᾽ ἐπιστήμην αὐτοῦ,

καὶ πλούσιος δοξάζεται διὰ τὸν πλοῦτον αὐτοῦ.

₃₁ὁ δεδοξασμένος ἐν πτωχείᾳ, καὶ ἐν πλούτῳ ποσαχῶς;

καὶ ὁ ἄδοξος ἐν πλούτῳ, καὶ ἐν πτωχείᾳ ποσαχῶς;